“Και όταν η καταιγίδα τελειώσει, δεν θα θυμάσαι καν πώς κατάφερες να επιβιώσεις. Δεν θα είσαι καν σίγουρος ότι έχει τελειώσει. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: όταν βγεις από την καταιγίδα δεν θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που μπήκε. Και αυτό είναι το νόημα της καταιγίδας”.

“Δε γνωρίζεις παρά μόνο τα πράγματα που εξημερώνεις, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια χρόνο να μάθουν τίποτα. Αγοράζουν πράγματα που φτιάχνονται από εμπόρους. Κι επειδή δεν υπάρχουν έμποροι φίλων, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους”.

“Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές. Μερικές φορές το μόνο που χρειάζονται είναι ένα χέρι για να κρατηθούν, ένα αυτί να τους ακούσει, και μια καρδιά που να μπορεί να τους καταλάβει”.

“Θέλω ν’αγκαλιάσω τη ζωή, θέλω να γευτώ τα πάντα. Δεν είναι δυνατόν να περάσει η ζωή μου και να μην ξέρω τι θα πει κλάμα. Γι αυτό έχω τους δακρυϊκούς πόρους. Αν δεν ήμουνα φτιαγμένος για να κλαίω, δε θα τους είχα. Δεν είναι κακό να κλαίει κανείς. Τα μάτια σου βλέπουν πιο καθαρά μετά”
Λέο Μπουσκάλια, Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις.

-Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
-Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.
-Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
-Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
-Τι χρώμα έχει η χαρά;
-Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
-Και η μοναξιά;
-Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
-Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
-Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του κι ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
-Και η αγάπη; ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
-…Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
-Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
-Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
-Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ’ αστέρι…
Κοίταξε μακριά στο κενό… και δάκρυσε…

“Η γήινη ατμόσφαιρα δεν είναι κενή όπως το διάστημα. Είναι γεμάτη από αέρια τα οποία αποτελούνται από απειροελάχιστα σωματίδια που τα ονομάζουμε μόρια του αέρα. Τα μόρια του αέρα είναι αόρατα με γυμνό μάτι. Ορισμένα όμως χρώματα που προέρχονται από τον ήλιο συγκρούονται μαζί τους. Τα χρώματα αυτά είναι πολύ δύσκολο να διασχίσουν την ατμόσφαιρα της γης. Κάθε φορά που συναντούν ένα μόριο του αέρα η πορεία τους παρεκκλίνει προς όλες τις κατευθύνσεις: προς τα επάνω, προς τα κάτω, προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά, σε τέτοιο βαθμό που τελικά, εξαιτίας των τόσων παρεκκλίσεων, διαχωρίζονται από τα υπόλοιπα χρώματα και γεμίζουν όλον τον ουρανό. Λέγεται τότε ότι διαχέονται. Όσο μικρότερο είναι το μήκος κύματος ενός χρώματος, τόσο δυσκολότερο είναι γι αυτό να διασχίσει την ατμόσφαιρα. Τα χρώματα που δυσκολεύονται περισσότερο είναι το ιώδες (βιολετί) και το γαλάζιο. Επειδή το ιώδες έχει μικρότερο μήκος κύματος από το γαλάζιο, θα έπρεπε κανονικά να γεμίζει τον ουρανό περισσότερο από το γαλάζιο. Συνεπώς θα έπρεπε να βλέπουμε τον ουρανό να έχει ιώδες (βιολετί) χρώμα. Οι λόγοι για τους οποίους το χρώμα του ουρανού δεν είναι βιολετί είναι οι παρακάτω: 1. Ο ήλιος εκπέμπει λιγότερο ιώδες χρώμα απ’ ότι γαλάζιο. 2. Από όλα τα χρώματα που εκπέμπει ο ήλιος το ισχυρότερο είναι το κίτρινο. 3. Τα μάτια μας είναι πολύ ευαίσθητα στο κίτρινο. 4. Όταν το κίτρινο μπαίνει πάνω από το ιώδες το χρώμα που προκύπτει είναι το γαλάζιο. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε τα μάτια μας αναμιγνύουν το κίτρινο με το ιώδες και αυτό μετατρέπεται στον αμφιβληστροειδή μας σε γαλάζιο. Τελικά, το γαλάζιο που δημιουργείται στο μάτι μας προστίθεται στο γαλάζιοπου εκπέμπεται κατευθείαν από τον ήλιο και έτσι προκύπτει το ωραίο γαλάζιο του ουρανού.”